16. Przystanek: Brod

Trasa NS  ścieżki edukacyjnej prowadzącej meandrami rzeki Odry kończy się w miejscu zwanym Špica (Szpic), gdzie skręca na zalesiony klin u zbiegu rzek Odry i Olzy. Olza – tak brzmiała pierwotna nazwa rzeki, zanim polityczni decydenci, kierując się pobudkami nacjonalistycznymi, przeforsowali w 1961 r. zniekształconą i pod względem językowym niepoprawną urzędową nazwę Olsze (po czesku Olše). Olza była, ich zdaniem, nazwą polską. Podobnie po polskiej stronie próbowano upowszechnić nazwę Olsza. Nowe nazwy nie przyjęły się jednak, miejscowa ludność po obu stronach granicy w dalszym ciągu używa w potocznej mowie tradycyjnej nazwy Olza.

Z ssaków u zbiegu rzek można często napotkać sarny i zające szaraki. Lisy pospolite, borsuki i jenoty to zwierzęta bardzo płochliwe i żerujące przeważnie nocą, stąd też widzieć można je rzadko. Występują tu też niewielkie drapieżniki, takie jak kuna domowa, gronostaj i łasica. Z owadożernych warto wymienić kreta europejskiego. Nie może zabraknąć naszych największych gryzoni – bobra europejskiego i piżmaka. Ptaki można obserwować na rzekach i w zaroślach łęgowych także zimą. Stany kormoranów ku dużej radości wędkarzy w ostatnim czasie lekko się obniżyły. Coraz więcej notuje się zimowych przelotów stad gęgaw. W czasie łagodnych zim można ujrzeć „latające klejnoty“ - zimorodki. Tereny te odwiedzają regularnie duże bieliki. To ptaki drapieżne żywiące się głównie rybami, które wcześniej zostały poranione przez kormorany, nie wzgardzą jednak także padliną.

Najliczebniejszą i najróżnorodniejszą grupą jest tu, podobnie jak na innych obszarach meandrów, grupa owadów. Spośród ważek najbardziej rozpowszechniona jest lecicha pospolita i szablak krwisty. Na powalonych pniach i przybrzeżnych trawach od czasu do czasu odpoczywają stosunkowo rzadkie trzeple zielone. Wiosną przykuwa uwagę pięknym ubarwieniem ogniczek większy, w czerwcu na młodych pędach roślin znajdziemy  rynnicę topolową. Początek lata obwieszczają kwietnica różówka i łanocha pobrzęcz, spijające nektar z kwiatów. W podszyciu lasu łęgowego na dużych liściach  lepieżnika białego pojawiają się rozpucze lepiężnikowce.

Różnorodny jest także świat motyli. Oprócz popularnych motyli bielinka kapustnika, modraszka wieszczka i karłątka kniejnika uwagę entomologów przykuwa także raczej nieczęsto występujący czerwończyk nieparek. Na mniejsze okazy motyli czyha pająk kwietnik, który potrafi swoje ubarwienie dostosować do miejsca, w którym przebywa i poluje. W okresie godowym samce darownika przedziwnego przynoszą wybrance prezent - zdobycz starannie owiniętą pajęczyną. Nad ziemią przędzie swoje pionowe, koliste sieci z charakterystycznym zygzakowatym szwem wzmacniającym (tzw. stabilimentum) pochodzący z rejonu Morza Śródziemnego tygrzyk paskowany. W ubiegłym wieku zaczął się rozprzestrzeniać w kierunku na północ, po 2000 r. pojawił się w Karwińskiem.

Drzewa rosnące u zbiegu rzek owijają liany, co sprawia, że las łęgowy przypomina swoim wyglądem puszczę. Najczęściej występującym pnączem jest tu chmiel zwyczajny i winobluszcz zaroślowy. Z drzew najcenniejsze są okazy wiązu pospolitego i wiązu szypułkowego. Występuje tu hojnie także topola czarna, w jednym miejscu rośnie skupisko topoli białych.

Następny przystanek

• Zbieg rzek